نحوه کار این دوربین:
در دنیای فعلی به طور کلی دو روش مهندسی برای طراحی دوربین زیر نمایشگر وجود دارد.
روش اول این است که با روش‌های مختلف آن ناحیه از نمایشگر که بر روی دوربین قرار گرفته، تا حد ممکن شفاف کنید.
روش دوم هم این است که حفره‌های شفاف ریزی بین پیکسل‌های نمایشگر تعبیه شود.
در روش اول، انجام چنین کاری به تغییر مواد و تغییر چینش عناصر بخش قرار گرفته بر روی دوربین نیاز دارد. برخی فلزات در لایه‌های مختلف را میتوان با مواد هادی شفاف مانند اکسید قلع ایندیم جایگزین کرد. همچنین در آن ناحیه، تغییر ساختار نمایشگر امکان‌پذیر است که تا حد ممکن نور بتواند به دوربین سلفی برسد.
محدودیت های این روش عبارت است از؛ روشنایی، یکپارچگی و رزولوشن.
به طور معمول، پیکسل‌های اولد برای این طراحی شده‌اند که از یک طرف بازتابنده و از طرف دیگر شفاف باشند و هدف اصلی آن‌ها این است که بیشتر نور ایجاد شده به سمت کاربر حرکت کند. شفاف کردن فقط یک بخش از نمایشگر با این نوع طراحی تداخل دارد و می‌تواند منجر به کاهش رزولوشن و روشنایی بخش قرار گرفته بر روی دوربین زیر نمایشگر شود!
جبران این قضیه با افزایش روشنایی یا تغییر تنظیمات آن بخش می‌تواند پدیده سوختگی نمایشگر در اطراف ناحیه شفاف را به همراه داشته باشد. روی هم رفته، چنین رویکردی معمولا منجر به کاهش رزولوشن این ناحیه نسبت به کلیت نمایشگر می‌شود و به نظر می‌رسد اولین گوشی دارای دوربین زیر نمایشگر یعنی ZTE Axon 20 از چنین رویکردی استفاده کرده است.
در روش دوم به جای اینکه فقط یک بخش از نمایشگر شفاف شود، شرکت‌ها می‌توانند حفره‌های شفاف بسیار ریزی را بین پیکسل‌ها تعبیه کنند تا برای انتقال نور به زیر نمایشگر استفاده شود. برای این رویکرد میتوان مثلا با کاهش رزولوشن نمایشگر، فضای خالی بین پیکسل‌ها به وجود آورد.
این روش هم چالش‌های زیادی را ایجاد می‌کند، اما در نهایت ناحیه قرار گرفته بر روی دوربین سلفی از همان میزان روشنایی و رزولوشن باقی نمایشگر بهره می‌برد و بنابراین شاهد عملکرد یکپارچه صفحه‌نمایش خواهیم بود. گفته می‌شود شیائومی برای گوشی‌های خود قصد دارد از این رویکرد استفاده کند.
حالا چرا اکثر شرکتا ازین نوع دوربین استفاده نمیکنن؟
نحوه کارکرد این دوربین‌ها مانند دوربین‌های سلفی معمولی نیست. بخاطر موانعی که بر روی دوربین سلفی زیر نمایشگر قرار دارد، این دوربین‌ها در کل نور کمتری نسبت به دوربین‌های معمولی دریافت می‌کنند. همچنین باید به بازتاب و شکست نور از جانب ماده‌ها، لایه‌ها و حفره‌ها هم اشاره کنیم. چنین مشکلاتی را میتوان با بهره‌گیری از الگوریتم‌های نرم‌افزاری و به لطف پیشرفت‌های به دست آمده در مهندسی و علوم مواد میتوان تأثیر آن‌ها را تا حد زیادی کاهش داد ولی نه کاملا.
فعلا این دوربین مانند دوربین‌های سلفی معمولی در بخش فوقانی نمایشگر تعبیه می‌شود. اما در آینده‌ی نزدیک با شفاف کردن کل نمایشگر، میتوان این دوربین را در هر بخشی از گوشی تعبیه کرد. به‌عنوان مثال میتوان آن را در وسط نمایشگر قرار داد تا هنگام تماس ویدیویی نیازی به نگاه کردن به بالای گوشی نداشته باشیم. همچنین شاید شرکت‌ها چند دوربین سلفی را در بخش‌های مختلف بدنه تعبیه کنند.
روی هم رفته پتانسیل‌های این فناوری فراتر از ثبت عکس‌های سلفی است!
در حال حاضر بهره‌گیری از این ویژگی به معنای فدا کردن مشخصه‌هایی مانند رزولوشن و روشنایی حداقل بخشی از نمایشگر است و از آنجایی که کاربران از گوشی‌های پرچم‌دار انتظار بهترین‌ها را دارند، فعلا مناسب این نوع گوشی‌ها نخواهد بود. اما اگر گوشی‌های میان‌رده مانند ZTE Axon 20 با این قابلیت راهی بازار شوند، کاربران راحت‌تر با این ضعف‌ها کنار می‌آیند.
طبق تخمین‌های صورت گرفته، احتمالا در سال ۲۰۲۲ یا ۲۰۲۳ با پشت سر گذاشتن چالش‌های اصلی این فناوری و کاهش قیمت آن، دوربین زیر نمایشگر همه‌گیر می‌شود. تا آن زمان، بیشتر کاربران باید به تعبیه دوربین سلفی در حاشیه، بریدگی یا حفره نمایشگر بسنده کنند.
